Doğduğumuz yeri görebilmek çok heyecan verici olmaz mıydı? "Nihayetinde hepimiz birer yıldız tozuyuz."

İklim değişikliğini durdurmak için ne yapılması gerektiğini biliyoruz ama oraya nasıl varacağımızı henüz bilmiyoruz.

Küçük ölçekteki düzen, nasıl olur da daha büyük ölçekte kaos yaratabilir? Ve “rastgelelik” ile kaos içinde gizlenmiş düzenli paternler arasındaki farkı nasıl anlayabiliriz?

Artan sıcaklıklarla beraber sıklaşan orman yangınları, ekologlar, çevreciler ve yerel halk arasında uzun süredir devam eden bir tartışmayı yeniden alevlendirdi: Ciddi bir şekilde yanmış ormanlık alanları yeniden canlandırmak için ağaçlandırma gibi insan müdahaleleri gerekli mi, yoksa bu kömürleşmiş araziler kendi başlarına canlanmaya mı bırakılmalı? 

Herhangi bir deniz salyangozunda böylesine dramatik bir "tüm vücut yenilenmesi" şimdiye kadarki bilinen ilk örnek.

Dünya'nın erken oluşum aşamalarında, oksijen seviyeleri oldukça düşüktü ve şimdilik uzak görünse de gelecekte de tekrar aynı seviyeleri düşmesi oldukça muhtemel.

Baktığımız her yerde kriyosfer felâketiyle karşı karşıya kalıyoruz.

Bilimde gerçeğe hep bir adım daha yaklaşırız ama son adıma ulaştığımızdan asla emin olamayız.

19. yüzyıla ait bir iddia, ısınan bir iklimin hayvanlarda nasıl bir değişime sebep olacağı hakkında yeni bir tartışmayı ateşledi.

Asteroidlerin ve kuyruklu yıldızların Güneş Sistemi içinde çok farklı yönlere doğru çok hızlı biçimde yol alabildiği bir gezegenler arası otoban keşfedildi.

Her ne kadar 2020 yılı ile ilgili olmasa da; "Yok artık, bu da mı?" dedirten haberlerin sayısı arttıkça birçok insanın aklına şu soru geliyor: Türümüz yok olacak mı?

Yeni bir çalışmada astrobiyologlar, gezegenlerin ne kadar radyasyona maruz kaldıklarını, yıldız patlamaları dolayısıyla ortaya çıkan radyasyonu ötegezegenlerin ne oranda yakaladıkları ile üzerlerinde yaşama izin vermesi arasındaki bağıntıyı inceledi.