Gruplar halinde yaşamak, sosyal yaşama ilişkin maliyet ve faydaların aracılık ettiği bir çatışma ve iş birliği dengesi içerir.

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Her bir iz bir hikâye anlatıyor: Bir yerde kayma, bir yerde bir su birikintisinden kaçınmak için adım arası mesafenin artması...

Dikkatimiz için çok önemli olan bir uyarana odaklanır, geçen zamanı küçümser ve nesneye sandığımızdan daha uzun süre bakarız.

Isaac Newton, Albert Einstein, Charles Darwin... Modern bilime yaptıkları katkılar bir yana bu üç olağanüstü insanı birleştiren başka bir özellik daha bulunuyor.

Kıskançlık tipik olarak, bir rakibin değerli bir ilişkiyi tehdit ettiğini düşündüğümüzde baş gösterir.

1980'lerin sonlarına ve 1990'ların başına kadar, "altılı paket" terimi sadece biraya atıfta bulunmuyor, aynı zamanda görünür karın kaslarını da tanımlıyordu.

Olumlu bir çevre, çocuğa yalnızca koşulsuz bir olumlu saygıyı sunmakla kalmayan, aynı zamanda bunu birbirine de sunan iki ebeveyn figürünün bulunduğu bir ortamdır.

Beyaz rengi, iyiliği, saflığı, temizliği temsil ederken; siyah ise hiçliği, yokluğu, hatta kötülüğü anlatmak için kullanılıyor.

Yapay zekâ (AI) tarafından desteklenen bir makine, bir insanla tartışmasında izleyicileri başarılı bir şekilde ikna edebilir mi?

Salgın hastalıkların insanı ölüm hakkında meraklandıran bir yönü vardır. Hepimiz bir noktada şöyle düşünmedik mi? Neden? Neden bu şekilde olmak zorunda?

Küçük ölçekteki düzen, nasıl olur da daha büyük ölçekte kaos yaratabilir? Ve “rastgelelik” ile kaos içinde gizlenmiş düzenli paternler arasındaki farkı nasıl anlayabiliriz?