Salgın hastalıkların insanı ölüm hakkında meraklandıran bir yönü vardır. Hepimiz bir noktada şöyle düşünmedik mi? Neden? Neden bu şekilde olmak zorunda?

Türümüzün tarihinin %95'inde, küçük, göçebe topluluklar halinde avcı-toplayıcı olarak yaşıyorduk. Ve bir şey değişti...

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Güçlü ve çevik başparmaklar, büyük hayvanların avlanması için kullanılan taşlar ve kemikler gibi ustaca üretilmiş aletlerin daha iyi kullanılması anlamına geliyordu.

Endonezya'daki bir mağarada yeni keşfedilen bir domuz resmi 45.000 yıl öncesine dayanıyor ve dünyanın bilinen en eski figürü olabilir.

Savaş, bir dizi fiziksel davranış olduğu kadar soyut ve etraflıca düşünmeyi de içeren bir zihin halidir.

Savaş, modern dünyaya özgü bir icat değil, aksine insanın antik köklü parçalarından biridir. En eski yazıtlarımız bile savaş hikâyeleriyle doludur.

Avcı toplayıcıların bu ortaklığı, ortaklığın bir tarafının kötü bir yıl geçirme riskine karşı bir tür sigorta görevi görür ve görünüşe göre de en az 30.000 yıldır sürdürülüyor.

Daedalus ve Icarus'un efsanesinde, herkes Icarus'un uyarıları dikkate almamasına vurgu yapar. Oysa Daedalus'un bilgelik olmayan bir zekâyı temsil ettiğinden söz edilmez.

Aşırı maskülen kaslı tipler olarak bilinen Neandertallerin, kendilerine özgü Y kromozomları tarihin bir noktasında kayboldu.

Her yıl bu kadar fazla bilimsel araştırmanın yayımlanıyor oluşu da haliyle neyin daha önemli, neyin daha ilginç veya neyin daha az önemli olduğunu ayırt edebilmeyi zorlaştırıyor.

Neandertaller'den bize kadar introgresyon ile ulaşmış haplotip gen alellerinden biri de progesteron hormonu reseptörü genidir. Bu gen sayesinde daha doğurgan bir türüz.