Afrika'dan ayrılan ilk göç dalgası, seyahatlerinde üstün bir başarı elde edemedi. Ancak 80.000 ila 50.000 yıl önceki bir zaman aralığında, ikinci bir dalga daha göç etmiştir.

Nature'da yayımlanan araştırmada, bu kemiklerin bugüne kadar elde edilen en eski Avrupa Üst Paleolitik homininlerine ait olduğu anlaşıldı.

Neandertaller'den bize kadar introgresyon ile ulaşmış haplotip gen alellerinden biri de progesteron hormonu reseptörü genidir. Bu gen sayesinde daha doğurgan bir türüz.

İnsan geninin başka bir primatın beyninde benzer bir amacı yerine getirdiğini göstermek, insanların nasıl evrimleşmiş olabileceği konusunda yeni bir fikir verir.

Her yıl bu kadar fazla bilimsel araştırmanın yayımlanıyor oluşu da haliyle neyin daha önemli, neyin daha ilginç veya neyin daha az önemli olduğunu ayırt edebilmeyi zorlaştırıyor.

Aşırı maskülen kaslı tipler olarak bilinen Neandertallerin, kendilerine özgü Y kromozomları tarihin bir noktasında kayboldu.

"İnsan... Ne yaman bir yapı insan! Akıl gücüyle ne soylu bir varlık! Düşünme yetenekleri ne sonsuz! Duruşu, kımıldanışı ne anlamlı, ne güzel!"

Savaş, modern dünyaya özgü bir icat değil, aksine insanın antik köklü parçalarından biridir. En eski yazıtlarımız bile savaş hikâyeleriyle doludur.

Her ne kadar 2020 yılı ile ilgili olmasa da; "Yok artık, bu da mı?" dedirten haberlerin sayısı arttıkça birçok insanın aklına şu soru geliyor: Türümüz yok olacak mı?

Güçlü ve çevik başparmaklar, büyük hayvanların avlanması için kullanılan taşlar ve kemikler gibi ustaca üretilmiş aletlerin daha iyi kullanılması anlamına geliyordu.

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Türümüzün tarihinin %95'inde, küçük, göçebe topluluklar halinde avcı-toplayıcı olarak yaşıyorduk. Ve bir şey değişti...