Alet yapımından, avlanmaya, toplumsal zekâya, çevre ve seçilim baskısına kadar, dil nasıl evrimleşti?

Salgın hastalıkların insanı ölüm hakkında meraklandıran bir yönü vardır. Hepimiz bir noktada şöyle düşünmedik mi? Neden? Neden bu şekilde olmak zorunda?

Türümüzün tarihinin %95'inde, küçük, göçebe topluluklar halinde avcı-toplayıcı olarak yaşıyorduk. Ve bir şey değişti...

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Güçlü ve çevik başparmaklar, büyük hayvanların avlanması için kullanılan taşlar ve kemikler gibi ustaca üretilmiş aletlerin daha iyi kullanılması anlamına geliyordu.

Her ne kadar 2020 yılı ile ilgili olmasa da; "Yok artık, bu da mı?" dedirten haberlerin sayısı arttıkça birçok insanın aklına şu soru geliyor: Türümüz yok olacak mı?

Savaş, modern dünyaya özgü bir icat değil, aksine insanın antik köklü parçalarından biridir. En eski yazıtlarımız bile savaş hikâyeleriyle doludur.

"İnsan... Ne yaman bir yapı insan! Akıl gücüyle ne soylu bir varlık! Düşünme yetenekleri ne sonsuz! Duruşu, kımıldanışı ne anlamlı, ne güzel!"

Aşırı maskülen kaslı tipler olarak bilinen Neandertallerin, kendilerine özgü Y kromozomları tarihin bir noktasında kayboldu.

Her yıl bu kadar fazla bilimsel araştırmanın yayımlanıyor oluşu da haliyle neyin daha önemli, neyin daha ilginç veya neyin daha az önemli olduğunu ayırt edebilmeyi zorlaştırıyor.

İnsan geninin başka bir primatın beyninde benzer bir amacı yerine getirdiğini göstermek, insanların nasıl evrimleşmiş olabileceği konusunda yeni bir fikir verir.

Neandertaller'den bize kadar introgresyon ile ulaşmış haplotip gen alellerinden biri de progesteron hormonu reseptörü genidir. Bu gen sayesinde daha doğurgan bir türüz.