Londra’daki Doğal Tarih Müzesinde bir paleontolog ve insan kökenleri üzerine araştırma lideri olan Christopher Stringer yanıtlıyor:

Elbette, insanın yaşadığı her kıtadan edinilen iskelete dayalı kanıtlar gösteriyor ki geçtiğimiz 10.000 ila 20.000 yılda beyinlerimiz daha bir küçülmüştür. Peki, bu görünürde korkutucu olan istatistiği tam olarak nasıl açıklayabiliriz?

Bu hacim azalmasının bir kısmının geçtiğimiz 10.000 yılda insanın ortalama beden büyüklüğünün düşmesiyle bağıntılı olması olası. Beyin büyüklüğü beden büyüklüğüne endeksli, nitekim büyükçe bir beden onu idare etmek için hacimce geniş bir sinir sistemine gereksinim duyacaktır. Dolayısıyla bedenler küçüldükçe beyin de onu izledi. Küçükçe bir beden ayrıca küçükçe bir leğen kemiği demek ki bu da seçilimin küçük kafalılığı kayırması anlamına gelebilir.

Olası bir başka nedense beynin enerji ekonomisi bakımından pahalı oluşu ve gerekmediği sürece büyük bir tanesinin sürdürülmeyeceğidir. Kitaplarda, bilgisayarlarda ve internette giderek artan şekilde daha çok bilgi saklıyor ve işliyor oluğumuz gerçeği, pek çoğumuzun aslında küçük beyinlerle rahatlıkla devam edebileceği anlamına geliyor. Ayrıca bazı antropologlar bildiriyorlar ki büyük beyinler hızlı hesaplama gibi belirli görevlerde daha uzun bağlanım yolaklarından ileri daha verimsiz olabilirler.

Yaşam biçimimiz beyin boyutlarını etkilemiş olabilir. Örneğin, evcilleştirilmiş hayvanlar vahşi emsallerine göre, avcılardan kaçmakta ya da yemek için avlanmak gibi görevleri gerçekleştirmekte gerekli fazladan beyin gücüne ihtiyaç duymadıklarından daha küçük beyinlere sahipler. Benzer şekilde, insanlar da daha evcil hale geldiler. Ancak beyinlerimizi belirgin yaşam koşullarımıza uygun tuttuğumuz müddetçe, türümüzün toplu zekâsı adına korkmak için herhangi bir neden olmamalı.

---

Kaynak: ScientificAmerican

---