Günümüzde memeliler ön ayaklarını yüzmek, sıçramak, uçmak, tırmanmak, kazmak ve bunların arasındaki hemen her şeyi yapmak için kullanabiliyor. Tüm bu çeşitliliğin nasıl evrildiği sorusu ise bilimcilerin zihinlerini kurcalamayı sürdürüyor. Soruyu yanıtlamaya çalışan ekiplerden biri olan Harvard bilimcileri, şu anda dünya üzerinde var olan memeli familyalarının en ilginçlerinden birine odaklandı: Ekidne.

Ekidneler yani diğer adıyla dikenli karıncayiyengiller, memeli olmalarına rağmen yumurtlayan hayvanlar olup, ornitorenk (platipus) ile birlikte tek delikliler takımını oluştururlar. Familya 2 cinse bölünen 4 türden oluşmaktadır: Kısa gagalı karıncayiyen cinsi ve 3 türe bölünen uzun gagalı karıncayiyen cinsi. Ekidnelerin erken dönem memelilerine benzeyen çok sayıda anatomik özelliği var. Dolayısıyla, soyu tükenmiş eski memeliler ile modern çağ memelileri arasında köprü kurabilecekleri düşünülüyor.

Sophie Regnault ve Stephanie Pierce'tan oluşan bilim ekibi, ekidne ön uzuvlarının son derece ayrıntılı bir kas -iskelet modelini kullanarak, hem ekidnenin ön ayaklarının nasıl işlediğine ışık tuttu, hem de soyu tükenmiş eski memelilerin ön ayaklarını nasıl kullanmış olabileceklerinin anlaşılmasına yeni bir pencere açtı. Ekibin modeli, 14 Kasım 2018 tarihli Royal Society Open Science dergisinde tanımlandı.



Regnault, ekidneler üzerinde pek fazla araştırma yapılmadığına ve biyomekanikleri konusunda az şey bilindiğine dikkat çekiyor. "Az sayıda akraba tür var ve ekidneler üzerinde çalışmak da zor; çünkü altlarındaki hareketi gizleyen çok büyük dikenleri var. Biz, iskelet ile kasların birbirleriyle nasıl etkileştiğine yakından bakabilmemizi sağlayan CT taramaları kullanarak bu sanal modeli oluşturduk," diyor.

Araştırmacılar, kemikli anatomi ile kasların birlikte işleyerek, uzuv hareketlerini optimize ettiğini gördü. Özellikle belirtmek gerekirse, kasların yapısı ekidnenin kendine özgü yürüyüşünde önem taşıyan uzuv dönüşlerini destekliyordu. Bu çalışmadan elde edilen bulguların, bulunan fosiller için benzer modellerin geliştirilerek, soyu tükenmiş hayvanların nasıl hareket etmiş olabileceklerinin tahmin edilmesine yardım edeceği düşünülüyor.