Neo-Empresyonizm akımı, görüşümüzün nasıl çalıştığına dair bilimsel çalışmalardan ilham aldı.

Baktığımız her yerde kriyosfer felâketiyle karşı karşıya kalıyoruz.

Zekâ, beynin yalnızca bir bölgesini değil, büyük oranda tamamını içine alan bir kavram olduğundan zekâyı ölçme iddiasında olan bir test yanıltıcı olabilir.

Bu kara deliklerin her biri, milyonlarca ışık yılı uzaktaki bir galaksinin merkezindeki maddeleri yutuyor.

Dünya'nın erken oluşum aşamalarında, oksijen seviyeleri oldukça düşüktü ve şimdilik uzak görünse de gelecekte de tekrar aynı seviyeleri düşmesi oldukça muhtemel.

Nasıl olur da; insanlar, başkalarını ihtiyacı olandan fazlasını aldığı için ayıplarken aynı davranışı kendisi de gösterir?

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Her bir iz bir hikâye anlatıyor: Bir yerde kayma, bir yerde bir su birikintisinden kaçınmak için adım arası mesafenin artması...

1980'lerin sonlarına ve 1990'ların başına kadar, "altılı paket" terimi sadece biraya atıfta bulunmuyor, aynı zamanda görünür karın kaslarını da tanımlıyordu.

1991 yılında, ışık hızının %99,999,999,999,999,999,999,9951'i ile hareket eden tek bir atom çekirdeği, Dünya'nın atmosferine çarptı ve Utah'ta gökyüzünü boydan boya geçti.

Yapay zekâ (AI) tarafından desteklenen bir makine, bir insanla tartışmasında izleyicileri başarılı bir şekilde ikna edebilir mi?

Küçük ölçekteki düzen, nasıl olur da daha büyük ölçekte kaos yaratabilir? Ve “rastgelelik” ile kaos içinde gizlenmiş düzenli paternler arasındaki farkı nasıl anlayabiliriz?