Duke Üniversitesi bilimcilerinden Adrian Bejan, çocukken günlerin neden çok uzun geldiğini ve yaş ilerledikçe neden zamanın çok çabuk geçiyor olarak algılanmaya başladığını açıklayan yeni bir görüş ileri sürdü. Prof. Bejan'a göre, görünürdeki bu zamansal uyuşmazlığın sorumlusu, beden yaşlandıkça, bedenin bir parçası olan beynin de görüntü alma ve işleme hızının gitgide yavaşlaması. Bejan'ın konuyu ayrıntılandıran makalesi, 18 Mart 2019 tarihinde European Review dergisinde yayımlandı.

İnsanların çocukluklarında günlerin nasıl da uzun geldiğini hatırladıkları zaman şaşırdıklarını söyleyen Bejan, bunun nedeninin o zamanki deneyimlerin çok derin ya da anlamlı olması değil, çok hızlı işleniyor olması olduğunu belirterek, zaman algısındaki değişimi, yaşlanan bedendeki fiziksel değişimlerle ilişkilendiriyor. Bir yetişkine kıyasla çocukken çok fazla görüntü işlediğimiz için, günümüz çok daha fazla şey deneyimlenmiş gibi geçiyor. Yaş ilerledikçe oluşan nöral sinyal işleme hızındaki düşüş, günlerin daha kısa sürüyor gibi algılanmasına neden oluyor.

Beyindeki sinir hücreleri olan nöronların karmaşık ağı olgunlaştıkça, büyüklükleri ve karmaşıklıkları artarak, sinyallerin alacağı yolun daha uzun olmasına neden oluyor. Ardından bu yollar yaşlandıkça eskiyerek, elektriksel sinyallerin akışına daha fazla direnç göstermeye başlıyorlar. Tüm bu süreç, yeni zihinsel görüntülerin edinilmesinin ve işlenmesinin, yaşla birlikte daha yavaş gerçekleşmesine neden oluyor.

Konu üzerindeki çalışması kapsamında, küçük çocukların görüntü işleme hızı ile yetişkinlerin görüntü işleme hızını karşılaştıran araştırmacı, yaşlandıkça insanların belli bir sürede alabildikleri görüntü sayısının azaldığını ortaya koydu. Bu da çocuklar ile yetişkinler arasındaki zaman algısı farkının temelini oluşturuyor.